مهاجر

     آن وقتها که مهاجر بودیم 

     آنوقتها که بچه تر بودم 

     آنوقتها که سیزده ـ هفتاد خورشیدی بود. 

     وقتی که نوه های مادر بزرگ  

     از افغانستان می آمدند. 

     وقتی که آنها با بی بی 

     از وطن میگفتند 

     وآرزوی آبادانی می کردند. 

     آنوقتها که پیرزن مهاجر همسایه مان 

     هر وقت 

     همیشه 

     با خود می گفت:(خدا آبادش نکند) 

     هر وقت وهمیشه 

     از خود می پرسیدم 

     پسران عمه از کدام وطن سخن می گویند؟ 

     وبرای چه آرزوی آبادانی می کنند؟ 

     حالا  

     اینجا  

     وامروز 

     این منم که برای وطنم امید آبادانی دارم. 

     وپسران دایی مهاجرم از وطن  

     و ویرانی اش هیچ نمیدانند.